Tytuł tej notki jest nieco przewrotny. Powszechnie bowiem wiadomo, iż music videos również są materiałami promującymi dany produkt (jakim jest np. płyta wykonawcy) i przez to blisko im gatunkowo do filmu reklamowego. Ponieważ w poprzednim artykule poświęconym Florii Sigismondi pominąłem ten aspekt jej twórczości (aby zbytnio się nie rozwlekać), więc tym razem skupię się wyłącznie na wyreżyserowanych przez nią reklamach.
Wielu twórców wideo tworzy dla przemysłu reklamowego zwykłe, stereotypowe produkcyjniaki (jak np. filmy zapewniające o zbawiennym i niezawodnym działaniu środków czyszczących), utrzymane w konwencji, na którą nie mają większego wpływu, ponieważ reklama ma za zadanie trafić do ściśle określonej grupy docelowej. Również Sigismondi popełniała takie potworki, jak chociażby TEN.
Po pewnym czasie w jej produkcjach zaczęło pojawiać się coraz więcej charakterystycznych dla prac artystki obrazów i nawiązań, jak np w reklamie Adidasa z Kobe Bryant'em, w której koszykarzowi w klaustrofobicznym pomieszczeniu towarzyszą wynurzające się z mroków postaci rodem z sennego koszmaru.
Kolejne prace, na które chcę zwrócić uwagę, powstały na zlecenie amerykańskiej sieci handlowej Target. Charakteryzują się one żywymi, nasyconymi kolorami (każdemu filmikowi został nadany inny kolor przewodni: niebieski, pomarańczowy czy zielony). Mają one formę kolażu inspirowanego musicalem. Jako przykład - Choxie:
A Design Anthem podoba mi się ze względu na wykorzystanie motywu iluzji optycznych. Jednak nadal są to typowe filmy reklamowe (trudno je odróżnić od innych, robionych dla Target przez innych twórców).
Nie mogę oczywiście pominąć zrobionej z rozmachem, wręcz filmowej reklamie, która kojarzy się bardziej z Władcą pierścieni Petera Jacksona, niż szamponem. Ciekawostka - zdjęcia robił pan Guillermo Navarro. Oto efekt:
Kolejną realizacją, popularną w portalach wideo, jest reklama stworzona dla korporacji Eaton. Film Aubergine w całości trwa ponad 4 minuty, zaczyna się wstępem, w którym stroje i wnętrza stylizowane są na lata 50-te, by po musicalowej wstawce stać się sekwencją b. szybko zmontowanych scen z genialnie ucharakteryzowanymi modelkami - miód:
Na szczególną uwagę zasługują filmy reklamowe zrobione na zlecenie MAC Cosmetic. Sigismondi, jako uznana już twórczyni fantasmagorycznych wizji, dostała tzw. wolną rękę w tworzeniu wizualizacji dla tej firmy. Dobitnym przykładem jest reklama Fast Forward Colour, Która jest
(według mnie) kwintesencją tego, czym jest gatunek telewizyjny zwany wideoklipem. Narkotyczny, zarazem dekadencki i oniryczny klimat, specyficzny mix stylistycznych nawiązań wizualno-kulturowych(Cher, Vespa) czy muzycznych (warstwa dźwięków składa się z kilku nakładających się wzajemnie fragmentów, jak np. Edith Piaf, Nine Inch Nails). Wykorzystanie wielu technik filmowych i operatorskich; poprzez sceny w czerni i bieli poprzez monochromy aż do kolorowych. Czy potrzebne jest tu wspominanie o genialnej charakteryzacji, kadrowaniu, dynamicznym montażu dającym niepokojący efekt sennych wizji? Zupełny brak fabuły, widz jest wprost bombardowany obrazami. Piękne i zachwycające dzieło. Wideo to jest swoistym opus magnum artystki, stawianym (przeze mnie) na równi z teledyskami zrobionymi dla Mansona czy Blue Orchid White Stripes.
Na inne reklamy dla MAC Cosmetic wyreżyserowane przez Sigismondi można łatwo natknąć się w internecie(w przeciwieństwie do tej opisanej wcześniej). Mam na myśli filmik Hello Kitty promujący linię kosmetyków, która jako swoją graficzną reprezentację wykorzystuje rysunkową postać, stworzoną przez Takashi Murakami'ego. W wersji MAC ten biały kotek jest czarno-różowy. Czy przez to stał się bardziej elegancki to już temat na osobną debatę. Zdarzają się jednak komentarze pod wideo na Youtube, które dowodzą, że sceny z mającymi na głowach maski Hello Kitty modelami przeraża co niektórych(!).
Film eksploruje motywy z nieśmiertelnej Alicji w krainie czarów, a wygląda tak:
Wielu twórców wideo tworzy dla przemysłu reklamowego zwykłe, stereotypowe produkcyjniaki (jak np. filmy zapewniające o zbawiennym i niezawodnym działaniu środków czyszczących), utrzymane w konwencji, na którą nie mają większego wpływu, ponieważ reklama ma za zadanie trafić do ściśle określonej grupy docelowej. Również Sigismondi popełniała takie potworki, jak chociażby TEN.
Po pewnym czasie w jej produkcjach zaczęło pojawiać się coraz więcej charakterystycznych dla prac artystki obrazów i nawiązań, jak np w reklamie Adidasa z Kobe Bryant'em, w której koszykarzowi w klaustrofobicznym pomieszczeniu towarzyszą wynurzające się z mroków postaci rodem z sennego koszmaru.
Kolejne prace, na które chcę zwrócić uwagę, powstały na zlecenie amerykańskiej sieci handlowej Target. Charakteryzują się one żywymi, nasyconymi kolorami (każdemu filmikowi został nadany inny kolor przewodni: niebieski, pomarańczowy czy zielony). Mają one formę kolażu inspirowanego musicalem. Jako przykład - Choxie:
A Design Anthem podoba mi się ze względu na wykorzystanie motywu iluzji optycznych. Jednak nadal są to typowe filmy reklamowe (trudno je odróżnić od innych, robionych dla Target przez innych twórców).
Nie mogę oczywiście pominąć zrobionej z rozmachem, wręcz filmowej reklamie, która kojarzy się bardziej z Władcą pierścieni Petera Jacksona, niż szamponem. Ciekawostka - zdjęcia robił pan Guillermo Navarro. Oto efekt:
Kolejną realizacją, popularną w portalach wideo, jest reklama stworzona dla korporacji Eaton. Film Aubergine w całości trwa ponad 4 minuty, zaczyna się wstępem, w którym stroje i wnętrza stylizowane są na lata 50-te, by po musicalowej wstawce stać się sekwencją b. szybko zmontowanych scen z genialnie ucharakteryzowanymi modelkami - miód:
Na szczególną uwagę zasługują filmy reklamowe zrobione na zlecenie MAC Cosmetic. Sigismondi, jako uznana już twórczyni fantasmagorycznych wizji, dostała tzw. wolną rękę w tworzeniu wizualizacji dla tej firmy. Dobitnym przykładem jest reklama Fast Forward Colour, Która jest
(według mnie) kwintesencją tego, czym jest gatunek telewizyjny zwany wideoklipem. Narkotyczny, zarazem dekadencki i oniryczny klimat, specyficzny mix stylistycznych nawiązań wizualno-kulturowych(Cher, Vespa) czy muzycznych (warstwa dźwięków składa się z kilku nakładających się wzajemnie fragmentów, jak np. Edith Piaf, Nine Inch Nails). Wykorzystanie wielu technik filmowych i operatorskich; poprzez sceny w czerni i bieli poprzez monochromy aż do kolorowych. Czy potrzebne jest tu wspominanie o genialnej charakteryzacji, kadrowaniu, dynamicznym montażu dającym niepokojący efekt sennych wizji? Zupełny brak fabuły, widz jest wprost bombardowany obrazami. Piękne i zachwycające dzieło. Wideo to jest swoistym opus magnum artystki, stawianym (przeze mnie) na równi z teledyskami zrobionymi dla Mansona czy Blue Orchid White Stripes.Na inne reklamy dla MAC Cosmetic wyreżyserowane przez Sigismondi można łatwo natknąć się w internecie(w przeciwieństwie do tej opisanej wcześniej). Mam na myśli filmik Hello Kitty promujący linię kosmetyków, która jako swoją graficzną reprezentację wykorzystuje rysunkową postać, stworzoną przez Takashi Murakami'ego. W wersji MAC ten biały kotek jest czarno-różowy. Czy przez to stał się bardziej elegancki to już temat na osobną debatę. Zdarzają się jednak komentarze pod wideo na Youtube, które dowodzą, że sceny z mającymi na głowach maski Hello Kitty modelami przeraża co niektórych(!).
Film eksploruje motywy z nieśmiertelnej Alicji w krainie czarów, a wygląda tak:
Poniżej Cult of Cherry:
Linki do reklam tworzonych przez Florię Sigismondi pochodzą z tej strony oraz Belivemedia.com.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz